بازی Death Stranding

Death Stranding مثل تمامی ساخته‌های کوجیما با یک ایده اولیه ساده شروع می‌شود و با اضافه شدن هزاران ایده پیچیده و سیستم‌های گیم‌پلی غیرمنتظره و عجیب، تبدیل به چیزی متفاوت از تمامی آثاری می‌شود که تا به حال تجربه کرده‌ایم. در کشور آمریکا و دنیایی آخرالزمانی، پس از حادثه‌ای که با نام Death Stranding شناخته می‌شود، تمامی زیرساخت‌های ایالت متحده به طور کلی نابود شده و موجوداتی شبح مانند به نام Beached Things (از این به بعد BT) به دنیا یورش آورده‌اند. در چنین شرایطی آخرین رئیس جمهور آمریکا تلاش دارد تا با راه اندازی سیستم Chiral Network، شهرهای باقی‌مانده آمریکا را در ساز و کاری جدید به نام شهرهای متحده آمریکا در کنار هم جمع کند. حادثه ثانویه‌ای باعث قطع ارتباط بین شهرهای مختلف این شبکه شده و در حال حاضر تنها راه ارتباطی بین این شهرها، سازمانی به نام Bridges است که حکم نیروهای پست ملی را دارند. Sam Porter Bridges از اینجا وارد داستان می‌شود، «سم» یکی از همین نیروهای پستی و در عین حال فرزند رئیس جمهور آمریکاست و به درخواست او از شرق به غرب کشور سفر می‌کند تا مجدداً تمامی شهرها و کمپ‌های مختلف را به یکدیگر متصل کند و البته هدف نهایی نجات خواهرش Amelie از دست تروریست‌هاییست که قصد به آشوب کشیدن دنیا را دارند. در همان لحظات اولیه با حجم غیرمنتظره‌ای از اطلاعات و واژه‌های کاربردی جدید رو به رو می‌شویم. سازندگان توانسته‌اند یک دنیای جدید و کامل را با تاریخچه‌ای ملموس و واقعی به بهترین شکل ممکن خلق کنند. این مسئله در عین حال مشکلاتی به همراه دارد مثلا در ابتدای داستان، ریتم روایت بسیار کند است و مدت زمان زیادی صرف توضیح قواعد خاص دنیا می‌شود. این کار در شرایطی که ما با شخصیت‌های رو به رو آشنا بودیم یا حداقل در این لحظات سَم با آن‌ها تعامل می‌کرد، می‌توانست قابل تحمل باشد اما مشکل اینجاست که ما هیچ کدام از این شخصیت‌ها را نمی‌شناسیم و در عین حال باید به توضیحات طولانی آن‌ها گوش دهیم به طوری که گاهی ممکن است رو به بازی فریاد بزنیم: «ساکت شو، می‌خوام به ادامه کولبریم برسم». در عین حال همین شخصیت‌ها وقتی بیشتر با آن‌ها آشنا می‌شویم، جذابیت خود را به مخاطب نشان می‌دهند، مثلاً دو شخصیت Deadman و Heartman که ظاهری مشابه Guillermo del Toro و Nicolas Winding Refn کارگردانان شناخته شده سینما دارند، پس زمینه‌ای شخصیتی مشابه با حس و حال معمول آثار این دو کارگردان دارند که برای پرهیز از فاش شدن این جزئیات اشاره‌ای به آن‌ها نمی‌کنیم. سبک روایت باز هم مانند Metal Gear Solid V: The Phantom Pain کمی آشفته و از هم گسیخته است که با توجه به ساختار گیم‌پلی که ممکن است برای تعداد قابل توجهی از افراد جذابیت لازم را نداشته باشد، به کیفیت کلی کار آسیب زده است. درست در لحظاتی که مخاطب احساس می‌کند داستان روی قلتک افتاده، ناگهان روایت به طور کامل فراموش می‌شود و باید ساعت‌ها منتظر بمانیم تا بتوانیم از پشت صحنه ماجراهای جدیدی که از آن‌ها خبردار شده‌ایم پرده برداری کنیم. تعدادی از پیچش‌های داستانی هم تا حدی قابل حدس هستند که این مسئله هم جذابیت این پیچش‌ها و کیفیت بخش روایی تا حدی کاهش می‌دهد.
Death Stranding واقعاً یک «شبیه‌سازی کولبری» است اما این کولبری در دنیایی آخرالزمانی اتفاق می‌افتد که از پیشرفت‌های تکنولوژیکی آینده‌نگرانه بهره می‌برد، اشباح و تروریست‌ها در آن حضور فعالی دارند، نوزادانی وجود دارند که درون محفظه‌هایی نگهداری می‌شوند و برای شناسایی اشباح به کولبرها متصل می‌شوند و از طرف دیگر به واسطه حوادث ویرانگر این دنیا، انسان‌هایی هم وجود دارند که از نیروهای ماورایی برخوردار هستند. در نتیجه گفتن جمله «این که فقط شبیه‌ساز حمالیه، بابا» چندان توصیف دقیقی از چیزی که DS در نهایت ارائه می‌دهد نیست اما نقطه‌ای مناسب برای شروع توصیف آن است. در ابتدای راه، سم با حداقل امکانات شروع به رساندن بسته‌های مختلف پستی می‌کند اما با پیشروی به امکانات جدیدی دست پیدا می‌کند که کار را برای او ساده‌تر می‌کند. سازندگان در ابتدا یک موقعیت جدید و سخت را پیش روی مخاطب قرار می‌دهند و فرآیند رسیدن از مبدأ به مقصد در این موقعیت جدید، حکم یک معما دارد که باید حل شود. به همراه بردن وسایل لازم و کافی در صورتی کمک کننده است که باعث سنگینی بار بازیکن نشود وگرنه احتمالا با تخریب کفش‌ها یا به اتمام رسیدن باتری‌ها یا حمله BTها، در میان راه خواهید ماند. با وجود اینکه دشمنان انسان خطرناکی هم در بخش‌هایی از دنیای DS وجود دارند اما دشمن اصلی اینجا طبیعت وحشی و عدم آمادگی خود بازیکن است.
از بخش کولبری که بگذریم می‌رسیم به بخشی که تمرکز کمتری بر آن قرار دارد که اکشن است و به دو بخش کلی تقابل با BTها و دشمنان انسانی تقسیم می‌شود. هنگام رو به رو شدن با BTها در ابتدای کار هیچ شانسی برای دفاع از خودتان ندارید و تنها راه موجود، پرهیز از گرفتار شدن است که این کار با حرکت آرام و به دور از مسیر اصلی آن‌ها و گاهی با حبس کردن نفس اتفاق می‌افتد. در ادامه با استفاده از ابزاری که از مایعات بدن ساخته می‌شوند، شکست BTها امکان‌پذیر می‌شود و از اینجا رو به رو شدن با این دشمنان کمی تکراری و حوصله سر بر می‌شود، علی الخصوص اینکه هیچ راهی برای پاکسازی همیشگی محل‌های تجمع BTها وجود ندارد. زمانی که اسیر BTها می‌شوید، باید یک باس فایت کوچک با یک یا دو BT بزرگ که کم و بیش یادآور هیولاهای لاوکرفت هستند را تجربه کنید که در ابتدا جذاب هستند اما در ادامه به دلیل قویتر شدن امکانات و تکراری شدن، جذابیت خود را از دست می‌دهند. مبارزه با دشمنان انسانی هم یک چالش منطقی برای بازیکن ایجاد می‌کند چون کشتن افراد در دنیای Death Stranding از کشته شدن توسط آن‌ها خطرناکتر است. هر فردی که در این دنیا می‌میرد باعث ایجاد حادثه‌ای به نام Voidout می‌شود که این حادثه باعث نابودی تمامی محیط‌های اطراف می‌شود. راه جلوگیری از این حادثه سوزاندن جسدهاست اما وقتی تعداد زیادی از دشمنان را بکشید، نجات دنیا از این حادثه تبدیل به کاری غیرممکن می‌شود پس راهکار اصلی، مبارزۀ مسالمت آمیز با استفاده از سلاح‌های غیرکشنده یا پرهیز کلی از رو به رو شدن با این گروه از دشمنان است اما مسئله اینجاست که در کمپ‌های این دشمنان امکانات مفید، منابع خام و بسته‌های پستی ربوده شده وجود دارند که بازیابی و تحویل آن‌ها در افزایش امتیاز بازیکن نقش مهمی دارد. هوش مصنوعی دشمنان پیچیدگی قابل توجهی ندارد و افزایش درجه سختی هم اثر چندانی در این مسئله ندارد و فقط باعث می‌شود که شکست دادن آن‌ها نیاز به وقت و منابع بیشتری داشته باشد. مبارزات هم طراحی ساده‌ای دارند، به جز سلاح‌های خاص که مکانیزم کاری متفاوت و جذابی دارند، سیستم تیراندازی سلاح‌های سنتی مانند مسلسل و شاتگان بسیار ساده است. مبارزات تن به تن هم ساختاری بسیار ساده دارند و چیزی شبیه سیستم MGSهای قدیمی با انیمیشن‌های بهتر هستند یعنی با فشار چند باره یک دکمه، 2 مشت و یک لگد می‌زنید و تمام.
گرافیک و طراحی بصری Death Stranding در سطح فوق‌العاده‌ای قرار دارد و این فوق‌العادگی خود را در طراحی محیط‌ها به بهترین شکل نشان می‌دهد. تعداد قابل توجهی زیست بوم مختلف در DS وجود دارند که هر کدام با دقت کم نظیری طراحی شده‌اند، از محیط‌های سرسبز ابتدایی تا محیط‌های آتش‌فشانی یا برفی یا محیط‌های شهری نابود شده همگی به بهترین شکل تصویر شده‌اند و احتمالا به دفعات در هنگام بازی مدتی مکث می‌کنید و به محیط چشم‌نواز اطراف خود خیره می‌شوید. مدل‌های شخصیت‌ها هم از کیفیت خیلی خوبی برخوردار هستند و فقط در برخی عکس‌العمل‌های ریز چهره‌ای مثل درد کشیدن است که چندان قابل قبول نیستند. دیگر عدم ظرافت‌‌های طراحی در ساختمان‌های اصلی دیده می‌شود که جزئیات آن‌ها به هیچ وجه در حد و اندازه محیط‌های طبیعی نیست اما به طور کلی چه در بخش طراحی محیط و چه در بخش طراحی شخصیت‌ها نسبت به ساخته قبلی Kojima Productions پیشرفت قابل توجهی را شاهد هستیم که این کیفیت بالا به شکلی باورنکردنی بدون کوچکترین مشکلی روی PS4 معمولی اجرا می‌شود. طراحی بصری DS را باید هر طور شده با چشمان خود از نزدیک ببینید، حتی اگر قصد ندارید آن را به طور کامل تجربه کنید.
بازیگران از عهده ایفای نقش خود با توجه به فضای کار و جنس دیالوگ‌هایی که در اختیارشان قرار داده شده به خوبی برآمده‌اند و کیفیت کار تعدادی از بازیگران از کیفیت معمول بازی‌های ویدئویی بالاتر است. موسیقی متن برخلاف چیزی که معمولا از تیم کوجیما انتظار داریم، آنطور که باید و شاید قوی نیست و تعداد قطعات به یادماندنی قابل توجه نیست. علت این مشکل را احتمالاً باید در تأکید سازندگان به لحظاتی که می‌توان لقب «لحظات موزیک ویدئویی» را به آن‌ها اطلاق کرد، جستجو کرد. در لحظاتی از بازی، دوربین از شخصیت اصلی کمی فاصله می‌گیرد و یک قطعه موسیقی با کلام شروع به پخش شدن می‌کند تا به پیاده‌روی‌های طولانی حس مالیخولیایی خاصی بدهد. این قطعات که از قضا بسیار هم دلنشین هستند، در نهایت جایگزین خوبی برای یک موسیقی متن سنتی نیستند و در کنار این مسئله نبود یک دستگاه پخش موسیقی همراه با سَم، با توجه به حجم قابل توجه از قطعات با کلام، به شدت احساس می‌شود. Death Stranding یک کوجیمای خالص است، بدون دخالت‌های مدیران بالاسری و بودجه‌ای قابل توجه برای ایده‌های خاصی که در سر داشت. برای همه طرفداران و مخاطبان عادی همیشه جالب بوده که ببینند کوجیما خارج از سری MGS چه چیزی برای ارائه دارد و DS اولین تجربه رسمی کوجیما، خارج از فرنچایزیست که 30 سال روی آن کار کرده بود. یک داستان عجیب با دنیای عجیب‌تر و یک گیم‌پلی خاص و به شدت متفاوت سبب شده تا با محصولی طرف باشیم که در این ابعاد هیچ چیزی شبیه آن وجود نداشته باشد و این مسئله ممکن است برای خیلی از مخاطبان هیچ جذابیتی نداشته باشد اما برای افرادی که به دنبال یک تجربه جدید هستند، Death Stranding حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. در صورت تمایل می توانید این بازی را از فروشگاه سافت اسپات تهیه کنید.

منبع: بازیمگ