بازی Detroit: Become Human یکی از عناوین سبک اکشن ماجراجویی می باشد که توسط استودیو Quantic Dream در ماه جوئن 2020 برای پلتفرم PC منتشر شده است.
نسخه جدید FitGirl بروزشده به v20211117 جایگزین نسخه قبلی شد
درباره بازی
داستان بازی Detroit: Become Human در آینده‌ای نزدیک (حدود بیست سال بعد یعنی سال ۲۰۳۸ میلادی) رقم خواهد خورد. در روزگاری که وجود انبوه اندرویدها در میان مردم زندگی را متحول ساخته است (که این امر با بیکاری و نارضایتی بسیاری از مردم نیز همراه است). کمپانی Cyberlife که تولیدکننده این اندرویدها به حساب می‌آید، آن‌ها را برای مصارف مختلف از جمله کار در منزل، کارگاه‌ها ، آموزش کودکان ،کمک به پلیس، نظافت و برقراری امنیت شهر می‌سازد. Elijah Kamski موسس این کمپانی، اعتقاد دارد که اندرویدها می‌توانند نیازها و کمبودهای ما را در تمام زمینه‌ها برطرف سازند. از کمک در کارهای روزمره و بحث کردن با آن‌ها در مورد موضوعات موردعلاقه‌مان گرفته، تا حتی داشتن روابط عاطفی و جنسی با آن‌ها. زیرا آن‌ها دقیقاً همان گونه خواهند بود که ما انتظار داریم. هیچ‌گاه نه نخواهند گفت و با ما مخالفت نخواهند کرد و از این جهت می‌توانند به نوعی نقش انسان‌های بی‌نقص را ایفا کنند. در بازی نقش سه اندروید مختلف را بر عهده خواهیم گرفت. که هرکدام در ابتدای بازی داستان و روایت مربوط به خود را خواهند داشت. Kara اندرویدی به شکل دختری جوان است که یک ربات خانه‌دار محسوب می‌شود. همچنین او وظیفه کمک به دختر خانواده در انجام تکالیف مدرسه و کارهایش را نیز بر عده دارد. دخترک که Alice نام دارد کودکی غمگین و افسرده است. دلیل این امر رفتارهای زننده و زشتی است که پدرش با او دارد. پدر خانواده که به ماده Red Ice نیز اعتیاد دارد(ماده مخدر رایج در بازی) از مشکلات روانی رنج می‌برد. او از جمله کسانی است که به دلیل تولید اندرویدها از کار بیکار شده و همچنین همسرش او را ترک کرده است. تمام این موارد عصبیت و خشمی شدید در او به وجود آورده که این خشم با مصرف الکل و مواد مخدر بیشتر و بیشتر هم خواهد شد. چه کسانی نزدیک‌تر از دخترک بیچاره و اندروید خانگی‌شان برای تخلیه این خشم و خشونت؟ دعواها و خشونت‌های پدر آلیس به حدی خواهد رسید که کارا فکر می‌کند ممکن است به دخترک آسیبی وارد شود، پس با او از خانه فرار می‌کند. فرار از خانه‌ای که همیشه در آن بوده و دیدن دنیای بیرون، افق‌های جدیدی را برای او نمایان ساخته و سؤالات جدی‌ای را در مورد ماهیت و ذات اندرویدها در ذهن او به وجود خواهد آورد. اندروید دیگری که در نقش او قرار خواهیم گرفت، Connor نام دارد. کانر اندروید حرفه‌ای و البته خوش‌تیپی است که وظیفه‌اش همکاری با پلیس و شناسایی و دستگیری ربات‌های معیوب و از کنترل خارج شده است. او که در کار خود بسیار حرفه‌ای است، درواقع دارد بر ضد نژاد خود و برخی اندرویدهایی که معیوب و یا منحرف از مسیر اصلی شناخته می‌شوند، عمل می‌کند. اما این که این وفاداری به اربابان و خالقین خود که همان انسان‌ها باشند، تا کجا ادامه خواهد داشت در ابتدای بازی مشخص نیست. او همکار پلیس و کارگاهی به نام ستوان اندرسون است، که فردی دائم‌الخمر بوده و اتفاقات تلخی برایش روی داده، که باعث شده‌اند به این روز بیفتد. او از اندرویدها متنفر است، اما مجبور به همکاری با Connor می‌باشد و این همکاری اجباری می‌تواند روابط جالبی را بین آن‌ها به وجود آورد. سومین اندروید قابل بازی مارکوس نام دارد. مارکوس در ابتدا به پیرمرد نقاش و هنرمندی خدمت می‌کند. او به دلیل آن‌که دائماً برای کارهای پیرمرد و خرید وسایل و لوازم مورد استفاده‌اش به سطح شهر می‌رود، با مردم کوچه و خیابان ارتباط دارد. او نارضایتی نسبت به اندرویدها را از نزدیک درک می‌کند و حتی مورد آزار و اذیت و تحقیر قرار می‌گیرد. پس از مرگ پیرمرد، مارکوس طی حادثه‌ای خانه را برای همیشه ترک خواهد کرد و از آن به بعد خود را وقف رسیدن به آرمان آزادی و رهایی اندرویدها از سلطه انسان‌ها خواهد نمود. مارکوس از طرفی اندروید بسیار آرام و متینی است و انسانیت بسیار زیادی دارد (البته در این بازی که انسان‌ها و رفتارشان بعضاً بسیار بی‌رحمانه و سنگدلانه به نظر می‌رسد، بهتر است از واژه انسانیت استفاده نکنم، منتها تقریباً معادلی برای آن وجود ندارد و به ناچار از آن استفاده می‌کنم) و از طرفی دیگر شور و شوق رها شدن و آزادی و عدم پذیرش اسارت و بندگی در درون او همچون آتش‌فشانی می‌جوشد. او این ویژگی‌ها که ترکیبشان نیز جذاب است را از صاحب خود یعنی پیرمرد دانا و فرهیخته خدابیامرز دارد. در واقع لمس زجر و دردی که توسط انسان‌ها دیده از یک طرف و هم‌نشینی با پیرمرد از طرفی دیگر از او مبارزی در راه آزادی و رهایی از ستم و ظلم ساخته است، که دوست دارد به همنوعان خود کمک کند. سه شخصیت و سه داستان موازی که حوادث اصلی داستان را شکل خواهند داد. هر سه روایت بسیار عمیق ، جذاب و پرمعنی هستند. روند تغییر تحول شخصیت‌ها قابل قبول است. به ویژه در مورد مارکوس که بسیار خوب به آن پرداخته شده و در این بین از حوادث و اتفاقات واقعی که در جنگ‌های داخلی آمریکا برای برده‌های سیاه‌پوست در شهر دیترویت اتفاق افتاده هم الهام بسیاری گرفته شده است. همان‌گونه که پیش‌تر نیز اشاره شد، اندرویدها در سطح شهرها و خانه‌ها و خیابان‌ها و کلاً هر جایی که فکرش را بکنید پراکنده شده‌اند. آن‌ها هوشی بسیار بالاتر از انسان‌ها داشته، خسته نمی‌شوند و البته از زیر کار هم در نمی‌روند. در نتیجه اکثر شرکت‌ها و کارفرماها ترجیح می‌دهند از اندرویدها به عنوان نیروی کار استفاده نمایند. این وضعیت باعث شده تا از زمان تولید و به بازار آمدن اندرویدها، ۲۸ درصد افرادی که دارای شغل بودند بیکار شوند و این روند همچنان نیز ادامه خواهد داشت. در نتیجه این بیکاری تعداد بسیاری از مردم از اندرویدها متنفرند و دائماً به تحقیر و ناسزاگویی و اذیت کردنشان می‌پردازند. اندرویدهایی که هیچ گناهی مرتکب نشده‌اند، توسط نژادی که خالقشان بوده اذیت و تنبیه می‌شوند. در بهترین حالت وقتی که اذیت هم نشوند، برده‌هایی هستند که با هدف سود رساندن به صاحبان خود دائماً کار کنند. در حقیقت اندرویدها هم مانند انسان‌های دغدغه‌ها و مشکلاتی دارند. بسیاری از این دغدغه‌ها و مصائب هم بین ما و آن‌ها یکسان خواهد بود. اندرویدها خلق‌شده‌اند تا به بشر خدمت کنند و نیازهای او را برطرف سازند. نظامی برده‌داری که بر اساس سودجویی و منفعت‌طلبی انسان‌ها شکل گرفته است. نارضایتی مردم از روبات‌ها و اندرویدها در فیلم‌ها و بازی‌ها نکته جدیدی نیست، اما همدردی با اندرویدها و لمس و درک زجری که می‌کشند چیزی است که به ندرت شاهد آن بوده‌ایم. انصافاً به تمام این موارد در بازی به صورت واقع‌گرایانه و ملموس پرداخته شده است و به نوعی می‌توان دیترویت را تصویر نسبتاً منطقی و محتملی از آینده زندگی انسان‌ها دانست. با وجود آن که داستان برای اندروید ها روایت می‌شود اما حوادث آن می‌توانند به نوعی راوی داستان قشر عظیمی از انسان‌های کره زمین بوده و مانند دیگر آثار دیوید کیج مفاهیم عمیق و انسانی را به چالش بکشند. دیوید کیج در بازی اندرویدها را کاملاً برنامه‌ریزی‌شده و ماشینی نشان می‌دهد، ولی برای آن‌ها احساس نیز قائل است. این دو که به ظاهر با هم تناقض دارند در واقع دو روی مختلف یک سکه‌اند. طبق دیدگاه کیج، برنامه‌ریزی و بایدها نبایدهایی که به خورد اندرویدها داده شده‌اند، می‌توانند در مواقعی با هوشیاری و درک و تجزیه و تحلیل آن‌ها در تضاد و تعارض باشد. این مسئله وقتی نمود بیشتری پیدا می‌کند که اندرویدی دچار شوک عاطفی شدید شود (مثلاً شکنجه شدن و ضربه‌های شدید از طرف دیگران دریافت نمودن و …) در این شرایط اندروید که باهوش است، می‌تواند بر ضد محدودیت‌ها و بایدها و نبایدهای خود شورش و طغیان کند. این عدم تبعیت از دستورات از پیش برنامه‌ریزی شده که به عنوان انحراف و خرابی شناخته خواهد شد، همان احساسی خواهد بود که ما انسان‌ها می‌شناسیم. اما چرا اندرویدها؟ آیا آینده انسان در حضور اندرویدها و جذابیت این وضعیت برای کیج تنها دلیل پرداخت به این داستان بوده است؟ مسلماً خیر! کیج می‌خواهد در این عنوان دغدغه‌ها و مشکلات عصر حاضر و سقوط انسانیت را در دل داستان دیترویت به نمایش بگذارد. همدردی با اندرویدها، همدردی با انسان و انسانیت از دست رفته است. اندرویدها تازه به وجود آمده‌اند بنابراین پاک‌اند و احساسات منفی هنوز در ذهن آن‌ها نقش نبسته است. همچنین آن‌ها هنوز صاحب قدرتی نشده‌اند که بخواهند با آن ظلم کنند و در نتیجه ظالم و ستمگر هم نیستند. اما چه می‌شود که آن‌ها خشمگین می‌شوند، نافرمانی می‌کنند و یا حتی آدم (ارباب و صاحبشان) را با بی‌رحمی تمام می‌کشند؟ علت این معلول‌ها چیست؟ پاسخ بی‌رحمی و قساوت قلب و ظلمی است که انسان‌ها در حق آن‌ها می‌نمایند. انسان‌هایی که احتمالاً خود نیز قربانی ظلم انسان یا انسان‌هایی دیگر بوده‌اند. در خوانشی دیگر اندرویدهای حاضر در بازی می‌توانند نماینده و نمادی از انسان‌های قرن ۲۱ باشند که به علت ماشینی و صنعتی شدن جهان، احساسات را در خود کمرنگ می‌بینند، اما این احساسات می‌توانند با دیدن ظلم یک فرد زورگو، لمس درد و رنج یک فرد مظلوم و یا اشک‌ها و لبخندهای یک کودک معصوم، ناگهان فوران کنند و زنده بودن و داشتن احساس را بار دیگر برای انسان تداعی کنند. این مثال‌ها تنها بخشی از مسائلی است که دیوید کیج در دیترویت به آن‌ها می‌پردازد. مفاهیم عمیق و فلسفی در مورد هستی، هدف آن، زندگی پس از هستی، تقابل اندیشه‌های مادی‌گرایانه و معناگرایانه، تقابل علم و معنویت، هویت انسانی، احساسات و عواطف، خشونت، اخلاق و مرزهای اخلاقی، نظام حاکم بر جهان و … همه و همه با عمق بسیار زیاد(حداقل در اشل و مقیاس یک بازی) در دیترویت وجود دارند. او مانند همیشه، این مفاهیم را به طور هنرمندانه در بازی خود قرار داده به‌گونه‌ای که همه با هم در ارتباط بوده و هیچ‌گاه حالت شعاری نخواهند داشت و این خود کم هنری نیست. اما کیج چگونه موفق می‌شود در دل یک بازی این همه حرف و فلسفه جای دهد؟ دادن پیام‌های اخلاقی و قضاوت‌های صفر و صدی هیچ‌گاه در اندیشه دیوید کیج جایی نداشته‌اند و در این بازی هم وضع به همین منوال خواهد بود. کیج راه بهتری برای بیان عقاید و دیدگاه‌هایش دارد (اگر چه خود او مدعی است که هیچ دیدگاهی را به خورد بازیباز نمی‌دهد!). او طبق فرمول همیشگی‌اش ابتدا شما را در نقش شخصیت‌های قصه قرار خواهد داد، تا بتوانید آن‌ها را به طور کامل شناخته و از طریق آن‌ها با محیط تعامل داشته باشید. این بخش از کار او باعث خواهد شد بیش از پیش با شخصیت‌های بازی همزادپنداری کرده و در بسیاری از موارد خود را کاملاً جای او بگذارید. وقتی که کاملاً با او خو گرفتید و مرز واقعیت و خیال (خودتان بودن یا شخصیت بازی بودن) برایتان شکست، نوبت به وارد کردن ضربه نهایی است. استاد دیوید کیج (خیلی سعی کردم تا به این جا به او استاد نگویم اما این بار را نمی‌توانم) شرایطی را برایتان با استفاده از حوادث مختلف به وجود خواهد آورد، که تقریباً هیچ‌گاه در دنیای واقعی تجربه نخواهید کرد. سپس شما را وادار به تصمیم‌گیری‌هایی خواهد نمود، که با تمام وجود باورها و چالش‌ها و نظام‌های اخلاقی شما را به چالش خواهند کشید. در بسیاری از موارد متوجه خواهید شد آنی نبودید که فکر می‌کردید! و این یعنی تأثیر عمیقی که یک هنرمند می‌تواند بر مخاطب خود بگذارد.
حال نوبت آن رسیده که به بررسی گیم‌پلی بازی بپردازیم. باز هم می‌توان بحث قدیمی و تکراری بازی بودن یا نبودن عناوین کیج را مطرح نمود. این که آیا زدن یک سری کلید خاص در زمان مناسب و همچنین گرفتن تصمیمات و دیدن پیامد آن‌ها را می‌توان گیم‌پلی به حساب آورد یا نه! بحث‌هایی که از فارنهایت همیشه وجود داشته‌اند و خب بخش اعظمی از نمراتی که از عناوین استودیوی کوانتیک دریم کم شده هم به خاطر همین گیم‌پلی بازی‌هایش بوده. اصلاً به فرض محال که ساخته‌های دیوید کیج بازی نیستند و فیلم‌هایی هستند که گیمر به جای شخصیت‌ها ایفای نقش می‌کند و گیم‌پلی (شاید آن موقع باید گفت فیلم‌پلی!) هم در انتخاب‌ها و تعامل با محیط و دیدن عواقب تصمیماتمان خلاصه می‌شود. حال سؤال آن است که اگر در یک فیلم موفق و سطح بالا بتوانیم خود ایفای نقش کنیم و حوادث و وقایع و حتی پایان فیلم را خودمان رقم بزنیم، باید این مسئله را یک نقطه ضعف بگماریم و از آن نمره کم کنیم؟ یا از این امکان فوق‌العاده تعریف و تمجید کرده و از آن نهایت لذت را ببریم؟ از انتشار بازی فارنهایت هر چه گذشت دیوید کیج به این سمت رفت که زدن دکمه‌ها بی‌جهت و بی‌مفهوم نباشد و گیمر کلیدها را طوری فشار داده و یا شوک دسته را به گونه‌ای بچرخاند که با حرکات و انیمیشن‌های داخل بازی همخوانی داشته باشد. این مسئله در این بازی هم پیشرفت داشته است. برای مثال هنگامی که با تبلت‌ها و موبایل‌ها کار می‌نماییم باید با استفاده از Touch Pad فیلمی را پلی و یا عکسی را تماشا کنیم تا حس استفاده واقعی از این Deviceها بیشتر منتقل شود. و یا در درگیری‌ها با استفاده از حرکت ناگهانی دسته ضرباتی را وارد خواهیم ساخت. اما باز هم با تمام این تفاسیر و تمهیدات، بازی گیم‌پلی ای به جذابیت عناوین شاهکار دیگر نخواهد داشت. اگر هم هیجانی هست برای فشردن به موقع کلیدها و واکنش‌های سریع است و یا ترس از آن که مبادا به خاطر عدم تمرکز و یا سهل‌انگاری، با جان و عاقبت شخصیت‌های اصلی بازی کنیم! به عبارت دیگر کتمان این قضیه که گیم‌پلی در این عنوان زیر سایه شدید داستان است و جذابیت عناوینی شاهکار دیگر را ندارد دور از انصاف است و جذابیتی که در درگیری‌های عناوین شوتر و هک‌اند‌اسلش خواهیم داشت را به هیچ عنوان در این عنوان تجربه نخواهیم کرد. می‌توان با اطمینان گفت نیاز به تغییر و تحول در گیم‌پلی به شدت در عناوین استودیوی Quantic Dream احساس می‌شود، زیرا این سبک در این بازی تا حدی تکراری شده و با ادامه همین روند، همان جذابیت‌های ابتدایی خود را هم از دست خواهد داد. یکی از تفاوت‌های اساسی‌ای که در بازی دیترویت نسبت با ساخته‌های قبلی دیوید کیج رخ داده است، قابل مشاهده بودن عواقب انتخاب‌هایمان پس از هر مرحله تحت فلوچارتی پیچیده و کامل خواهد بود. در واقع در هر لحظه از بازی و همچنین در انتهای آن می‌توان مشاهده نمود. چه تصمیماتی را گرفته‌ایم و عواقب آنچه بوده است. همچنین می‌توان دید چند گزینه دیگر هم داشته‌ایم که به آن نپرداخته‌ایم یا اصلاً چه اتفاقی افتاده که در مأموریتی پیروز شده یا شکست خورده‌ایم؟ این بخش که به نوعی رو بازی کردن کارگردان بازی محسوب می‌شود، نشان از اعتماد به نفس بالای اوست. زیرا یکی از شعارهای سازندگان بازی آن بوده که هر انتخابی در بازی اهمیت دارد. این شعار، شعار کوچکی نیست زیرا در بازی صدها تصمیم مختلف خواهیم گرفت. اما دیدن این فلوچارت و دقت در آن کاملاً نشان می‌دهد که شعار بیراه نبوده و واقعاً هر تصمیمی در چگونگی پایان مرحله و در نتیجه پایان بازی نقش خواهد داشت. همچنین می‌توان دید هر مرحله چند نوع پایان گوناگون دارد و این امر ارزش تکرار بازی را بسیار بالا می‌برد. بخش جذاب دیگری که در این فلوچارت قابل دیدن است، درصد انتخاب گزینه‌های گوناگون تصمیم‌گیری، توسط بازی‌بازان دیگر دیترویت در دنیاست. در بازی تصمیم‌گیری‌هایی خواهیم داشت که کاملاً بر اساس نظام باورها، آرمان‌ها و آن چیزی است که به نام نظام اخلاقی در وجودمان داریم. انتخاب‌های بازیباز در موارد حساس، واقعاً متنوع و چالشی هستند و درصد بسیاری از عقاید و دیدگاه‌های موجود در جهان را پوشش می‌دهند. در واقع هر تفکری که داشته باشید، خواهید توانست گزینه واقعی موردنظرتان را در انتخاب‌ها بیابید. درنتیجه بازی می‌تواند یک نظرسنجی عالی بین تمام بازی‌بازان دنیا به حساب آید و مقایسه انتخاب‌هایمان با دیگر افراد جذابیت بسیاری خواهد داشت. البته ایرادی هم به این بخش وارد است و آن هم این است که متأسفانه بعضی مراحل خوب بالانس نشده‌اند. برای مثال بسیار پیش می‌آید که مرحله‌ای دو پایان گوناگون دارد در حالی که ۹۸ درصد بازی‌بازان به یک پایان رسیده‌اند. با توجه به آن‌که عده قابل توجهی سعی در دیدن پایان‌های مختلف مراحل دارند، آن دو درصد هم احتمال زیاد برای بار دوم بازی را بازی کرده‌اند تا هر طوری هست پایان دیگر را ببینند. در واقع می‌توان گفت دو پایان مختلف در مرحله تقریباً بی‌معنی بوده و همه به یک پایان رسیده‌اند. شاید بهتر بود که اگر پایان‌های مختلفی برای مراحل وجود داشت این درصد به این شکل نبود تا زحمات خود سازنده در خلق پایان‌های مختلف به هدر نرود. همچنین بعد از اتمام هر مرحله می‌توان بازگشت و دوباره آن را انجام داد تا به نتیجه بهتری رسید. هر چند خود بازی، گیمر را تشویق می‌نماید تا حداقل برای بار اول این کار را انجام نداده و بازی را بدون بازگشت و تغییر تصمیمات به پایان برساند، حتی اگر یکی از شخصیت‌های قابل بازی بر اساس بد بازی کردن یا انتخاب‌های اشتباه و یا فداکارانه کشته شود! در بازی موارد بسیاری مشاهده خواهند شد، که در آن‌ها انتخاب یا صحبتی که به ظاهر اهمیتی ندارد عواقب خود را چند ساعت بعد در دیالوگی دیگر نشان می‌دهد و بازی واقعا از منظر دیدن عواقب تصمیمات و انتخاب‌ها، سنگ تمام گذاشته است. درست است که سیستم گیم‌پلی بازی کمی تکراری شده است، اما نقاط قوت بسیاری نیز دارد. مکانیسم‌هایی که اکثراً به خاطر تکنولوژی پیشرفته اندرویدها ممکن شده‌اند. برای مثال قابلیت بازسازی صحنه جرم به کمک شواهد که مختص شخصیت کانر است، بسیار جذاب، زیبا و البته منطقی و واقع‌گرایانه کار شده است. او می‌تواند با استفاده از شواهد(که دسترسی به بعضی از آن‌ها توسط انسان‌ها ساده هم نیست) در مدت زمان کوتاهی اتفاقات افتاده را به صورت فیلمی بازسازی نماید. همچنین بازجویی‌های کانر از مظنونین هم از دیگر قسمت‌های جذاب بازی است. شخصیت مارکوس هم می‌تواند قبل از انجام مانورهایش، گزینه‌های مختلف را بررسی کرده و پیش‌بینی کند پس از انجام آن‌ها چه اتفاقی روی خواهد داد، تا بهترین تصمیم را اتخاذ کند. این پیش‌بینی و محاسبه نیز به صورت فیلم‌هایی در ذهن او نشان داده خواهد شد. این بخش نیز از نظر بصری جالب و جذاب از آب در آمده است. گاهی اوقات در برخی مراحل باید کاری خاص، مانند فرار کردن یا نجات یک آدم یا حرف کشیدن از شخصی را در مدت زمانی کوتاه انجام دهیم، در حالی که زمان باقی‌مانده دائم قابل مشاهده است. این بخشها هیجان بسیار زیادی دارند، زیرا عدم موفقیت در آن‌ها می‌تواند نتایج بسیار منفی و مخربی داشته باشد. در بازی دو درجه سختی بیشتر موجود نیست، که برای افراد باتجربه در بازی و حرفه‌ای و افراد تازه‌کار تعبیه شده‌اند. در عنوانی با داستان عمیق که انتخاب‌ها و تصمیم‌گیری‌ها کاملاً سرنوشت‌ساز بوده و دیالوگ‌ها نیز قوی کار شده‌اند، شاید به مانند بازی‌های دیگر نیازی به گرافیک فوق‌العاده احساس نشود، اما دیوید کیج همیشه از لحاظ گرافیک، عنوانی بسیار قوی ارائه کرده است. Detroit هم از این قاعده مستثنا نیست. بافت‌ها در بهترین کیفیت خود قرار دارند. شهر دیترویت که در آینده نزدیک تصویر می‌گردد، چه در داخل ساختمان‌ها و چه خود شهر طراحی مناسبی داشته و کوچک‌ترین نقصی در آن پیدا نخواهید کرد. حال و هوای شهر زنده، پویا و واقع‌گرایانه بوده و گشت و گذار در آن تجربه‌ای عالی به شمار می‌رود.
قسمت عالی گرافیک که باید به طور جداگانه به آن پرداخت، طراحی شخصیت‌های بازی است. مثل همیشه دیوید کیج با استفاده از تکنولوژی موشن کپچر با هنرمندی هر چه تمام‌تر احساسات مختلف ازجمله خشم، ترس، نگرانی و استرس، خوشحالی و شادی را در چهره و حرکات اجزای صورت و همچنین حرکات بدن شخصیت‌ها به خوبی نمایش داده است. تا به امروز کمتر عنوانی بوده که در آن حرف زدن شخصیت‌ها، با حرکات لب و دهن آن‌ها تا این اندازه سینک و هماهنگ بوده باشد. در مواقع حساس می‌توان با زدن کلید L1 بر روی سوژه‌های مورد نظر زوم کرد و آن‌ها را از نزدیک زیر نظر گرفت که این امر به زیبایی هر چه تمام‌تر صورت خواهد پذیرفت. مأموریت‌های بازی، نوشته‌های مهم و نکاتی که کشف خواهند شد، همگی در همان محیط بازی به زیبایی هر چه تمام‌تر به نمایش گذاشته می‌شوند که این امر ریتم بازی را بسیار سریع‌تر کرده و تحولی بسیار مثبت به شمار می‌رود. بازی بسیار روان و تقریباً بدون افت فریم اجرا خواهد شد ( به غیر از دو صحنه خیلی شلوغ در طول بازی افت فریمی مشاهده نکردم).. درمجموع گرافیک بازی به سنت بازی‌های گذشته کیج (با فلسفه همه چیز را در بهترین حالت خود بساز) بیش از انتظاری که از آن می‌رود، خوب است و جزو نقاط قوت آن به حساب می‌آید. صداگذاری بازی کاملاً مناسب بوده و در انتقال احساسات و عواطف بسیار موفق ظاهر شده است. البته همان‌گونه که پیش‌تر بیان شد، سینک بودن حرکات دهان و لب‌ها با صداگذاری نیز در موفق بودن این بخش نقش اساسی داشته است. درمجموع می‌توان موسیقی و صداگذاری بازی را خوب ارزیابی کرد و به آن‌ها نمره قبولی داد. دیالوگ‌های بازی اغلب ساده و قابل فهم‌اند. زیرنویس بازی را می‌توان در سایزهای مختلف مشاهده کرد که این امکان می‌تواند برای خوانندگان آن‌ها بسیار مفید باشد.
طرفداران بازی‌های دیوید کیج، قدر ساخته‌های او را می‌دانند و کاملاً می‌دانند عناوین او چه ارزش والایی در صنعت بازی‌های ویدئویی دارند، اما اگر طرفدار او نیستید و تاکنون فرصت تجربه بازی‌ها و شناخت او را نداشته‌اید، به هیچ وجه فریب نمرات پایین بعضی سایت‌ها و متای بازی را نخورید. کافی است بازی را آغاز کرده و دل به آن بسپارید. بازی باعث خواهد شد فراموش کنید، چه کسی هستید. اسم و شهرت و شغل وزندگی‌تان را با کمک بازی فراموش خواهید کرد. شما دیگر Kara، Connor و Markus هستید. با Detroit فرصت خواهید داشت جای اندرویدها فکر کنید و حتی حس کنید. شرایطی را تجربه خواهید کرد که احتمالاً غیر از شما بازی‌بازان دیترویت، هیچ کسی فرصت نخواهد داشت در زندگی‌اش تجربه کند. تصمیماتی خواهید گرفت که دائماً به باورها و عقاید خودتان تلنگر خواهند زد. با بازی کردن Detroit : Become Human از ترکیب عالی نماها و قاب‌های بازی، گرافیک فوق‌العاده شخصیت‌ها و حرکات صورتشان، محتوای عمیق و فلسفی بازی، موسیقی جذاب و روح‌نواز آن لذت خواهید برد. بازی همانند فیلم بسیار پر محتوی و استخوان‌داری است، که به جای ۲ ساعت چند روز شما را سرگرم خواهد کرد و همچنین این امکان را خواهید داشت تا در فیلم، خودتان جای بازیگران ایفای نقش کرده و یا از آن بالاتر خود خودتان در فیلم حضور داشته باشید. امکانی که می‌تواند هر هنردوست و زیباپسندی را عاشق خود کند. Detroit : Become Human آن قدر در دل داستان خود مفاهیم عمیق و ظریف و قابل‌تأمل دارد و آن قدر احساسات شما را درگیر خواهد نمود، که ضعف‌های گیم‌پلی و بالانس نبودن برخی چالش‌های بازی باعث نخواهند شد، آن را یک بازی فوق‌العاده در نظر نگیریم. در صورت تمایل می توانید این بازی را از فروشگاه سافت اسپات تهیه نمایید.
حال نوبت آن رسیده که به بررسی گیم‌پلی بازی بپردازیم. باز هم می‌توان بحث قدیمی و تکراری بازی بودن یا نبودن عناوین کیج را مطرح نمود. این که آیا زدن یک سری کلید خاص در زمان مناسب و همچنین گرفتن تصمیمات و دیدن پیامد آن‌ها را می‌توان گیم‌پلی به حساب آورد یا نه! بحث‌هایی که از فارنهایت همیشه وجود داشته‌اند و خب بخش اعظمی از نمراتی که از عناوین استودیوی کوانتیک دریم کم شده هم به خاطر همین گیم‌پلی بازی‌هایش بوده. اصلاً به فرض محال که ساخته‌های دیوید کیج بازی نیستند و فیلم‌هایی هستند که گیمر به جای شخصیت‌ها ایفای نقش می‌کند و گیم‌پلی (شاید آن موقع باید گفت فیلم‌پلی!) هم در انتخاب‌ها و تعامل با محیط و دیدن عواقب تصمیماتمان خلاصه می‌شود. حال سؤال آن است که اگر در یک فیلم موفق و سطح بالا بتوانیم خود ایفای نقش کنیم و حوادث و وقایع و حتی پایان فیلم را خودمان رقم بزنیم، باید این مسئله را یک نقطه ضعف بگماریم و از آن نمره کم کنیم؟ یا از این امکان فوق‌العاده تعریف و تمجید کرده و از آن نهایت لذت را ببریم؟ از انتشار بازی فارنهایت هر چه گذشت دیوید کیج به این سمت رفت که زدن دکمه‌ها بی‌جهت و بی‌مفهوم نباشد و گیمر کلیدها را طوری فشار داده و یا شوک دسته را به گونه‌ای بچرخاند که با حرکات و انیمیشن‌های داخل بازی همخوانی داشته باشد. این مسئله در این بازی هم پیشرفت داشته است. برای مثال هنگامی که با تبلت‌ها و موبایل‌ها کار می‌نماییم باید با استفاده از Touch Pad فیلمی را پلی و یا عکسی را تماشا کنیم تا حس استفاده واقعی از این Deviceها بیشتر منتقل شود. و یا در درگیری‌ها با استفاده از حرکت ناگهانی دسته ضرباتی را وارد خواهیم ساخت. اما باز هم با تمام این تفاسیر و تمهیدات، بازی گیم‌پلی ای به جذابیت عناوین شاهکار دیگر نخواهد داشت. اگر هم هیجانی هست برای فشردن به موقع کلیدها و واکنش‌های سریع است و یا ترس از آن که مبادا به خاطر عدم تمرکز و یا سهل‌انگاری، با جان و عاقبت شخصیت‌های اصلی بازی کنیم! به عبارت دیگر کتمان این قضیه که گیم‌پلی در این عنوان زیر سایه شدید داستان است و جذابیت عناوینی شاهکار دیگر را ندارد دور از انصاف است و جذابیتی که در درگیری‌های عناوین شوتر و هک‌اند‌اسلش خواهیم داشت را به هیچ عنوان در این عنوان تجربه نخواهیم کرد. می‌توان با اطمینان گفت نیاز به تغییر و تحول در گیم‌پلی به شدت در عناوین استودیوی Quantic Dream احساس می‌شود، زیرا این سبک در این بازی تا حدی تکراری شده و با ادامه همین روند، همان جذابیت‌های ابتدایی خود را هم از دست خواهد داد. یکی از تفاوت‌های اساسی‌ای که در بازی دیترویت نسبت با ساخته‌های قبلی دیوید کیج رخ داده است، قابل مشاهده بودن عواقب انتخاب‌هایمان پس از هر مرحله تحت فلوچارتی پیچیده و کامل خواهد بود. در واقع در هر لحظه از بازی و همچنین در انتهای آن می‌توان مشاهده نمود. چه تصمیماتی را گرفته‌ایم و عواقب آنچه بوده است. همچنین می‌توان دید چند گزینه دیگر هم داشته‌ایم که به آن نپرداخته‌ایم یا اصلاً چه اتفاقی افتاده که در مأموریتی پیروز شده یا شکست خورده‌ایم؟ این بخش که به نوعی رو بازی کردن کارگردان بازی محسوب می‌شود، نشان از اعتماد به نفس بالای اوست. زیرا یکی از شعارهای سازندگان بازی آن بوده که هر انتخابی در بازی اهمیت دارد. این شعار، شعار کوچکی نیست زیرا در بازی صدها تصمیم مختلف خواهیم گرفت. اما دیدن این فلوچارت و دقت در آن کاملاً نشان می‌دهد که شعار بیراه نبوده و واقعاً هر تصمیمی در چگونگی پایان مرحله و در نتیجه پایان بازی نقش خواهد داشت. همچنین می‌توان دید هر مرحله چند نوع پایان گوناگون دارد و این امر ارزش تکرار بازی را بسیار بالا می‌برد. بخش جذاب دیگری که در این فلوچارت قابل دیدن است، درصد انتخاب گزینه‌های گوناگون تصمیم‌گیری، توسط بازی‌بازان دیگر دیترویت در دنیاست. در بازی تصمیم‌گیری‌هایی خواهیم داشت که کاملاً بر اساس نظام باورها، آرمان‌ها و آن چیزی است که به نام نظام اخلاقی در وجودمان داریم. انتخاب‌های بازیباز در موارد حساس، واقعاً متنوع و چالشی هستند و درصد بسیاری از عقاید و دیدگاه‌های موجود در جهان را پوشش می‌دهند. در واقع هر تفکری که داشته باشید، خواهید توانست گزینه واقعی موردنظرتان را در انتخاب‌ها بیابید. درنتیجه بازی می‌تواند یک نظرسنجی عالی بین تمام بازی‌بازان دنیا به حساب آید و مقایسه انتخاب‌هایمان با دیگر افراد جذابیت بسیاری خواهد داشت. البته ایرادی هم به این بخش وارد است و آن هم این است که متأسفانه بعضی مراحل خوب بالانس نشده‌اند. برای مثال بسیار پیش می‌آید که مرحله‌ای دو پایان گوناگون دارد در حالی که ۹۸ درصد بازی‌بازان به یک پایان رسیده‌اند. با توجه به آن‌که عده قابل توجهی سعی در دیدن پایان‌های مختلف مراحل دارند، آن دو درصد هم احتمال زیاد برای بار دوم بازی را بازی کرده‌اند تا هر طوری هست پایان دیگر را ببینند. در واقع می‌توان گفت دو پایان مختلف در مرحله تقریباً بی‌معنی بوده و همه به یک پایان رسیده‌اند. شاید بهتر بود که اگر پایان‌های مختلفی برای مراحل وجود داشت این درصد به این شکل نبود تا زحمات خود سازنده در خلق پایان‌های مختلف به هدر نرود. همچنین بعد از اتمام هر مرحله می‌توان بازگشت و دوباره آن را انجام داد تا به نتیجه بهتری رسید. هر چند خود بازی، گیمر را تشویق می‌نماید تا حداقل برای بار اول این کار را انجام نداده و بازی را بدون بازگشت و تغییر تصمیمات به پایان برساند، حتی اگر یکی از شخصیت‌های قابل بازی بر اساس بد بازی کردن یا انتخاب‌های اشتباه و یا فداکارانه کشته شود! در بازی موارد بسیاری مشاهده خواهند شد، که در آن‌ها انتخاب یا صحبتی که به ظاهر اهمیتی ندارد عواقب خود را چند ساعت بعد در دیالوگی دیگر نشان می‌دهد و بازی واقعا از منظر دیدن عواقب تصمیمات و انتخاب‌ها، سنگ تمام گذاشته است. درست است که سیستم گیم‌پلی بازی کمی تکراری شده است، اما نقاط قوت بسیاری نیز دارد. مکانیسم‌هایی که اکثراً به خاطر تکنولوژی پیشرفته اندرویدها ممکن شده‌اند. برای مثال قابلیت بازسازی صحنه جرم به کمک شواهد که مختص شخصیت کانر است، بسیار جذاب، زیبا و البته منطقی و واقع‌گرایانه کار شده است. او می‌تواند با استفاده از شواهد(که دسترسی به بعضی از آن‌ها توسط انسان‌ها ساده هم نیست) در مدت زمان کوتاهی اتفاقات افتاده را به صورت فیلمی بازسازی نماید. همچنین بازجویی‌های کانر از مظنونین هم از دیگر قسمت‌های جذاب بازی است. شخصیت مارکوس هم می‌تواند قبل از انجام مانورهایش، گزینه‌های مختلف را بررسی کرده و پیش‌بینی کند پس از انجام آن‌ها چه اتفاقی روی خواهد داد، تا بهترین تصمیم را اتخاذ کند. این پیش‌بینی و محاسبه نیز به صورت فیلم‌هایی در ذهن او نشان داده خواهد شد. این بخش نیز از نظر بصری جالب و جذاب از آب در آمده است. گاهی اوقات در برخی مراحل باید کاری خاص، مانند فرار کردن یا نجات یک آدم یا حرف کشیدن از شخصی را در مدت زمانی کوتاه انجام دهیم، در حالی که زمان باقی‌مانده دائم قابل مشاهده است. این بخشها هیجان بسیار زیادی دارند، زیرا عدم موفقیت در آن‌ها می‌تواند نتایج بسیار منفی و مخربی داشته باشد. در بازی دو درجه سختی بیشتر موجود نیست، که برای افراد باتجربه در بازی و حرفه‌ای و افراد تازه‌کار تعبیه شده‌اند. در عنوانی با داستان عمیق که انتخاب‌ها و تصمیم‌گیری‌ها کاملاً سرنوشت‌ساز بوده و دیالوگ‌ها نیز قوی کار شده‌اند، شاید به مانند بازی‌های دیگر نیازی به گرافیک فوق‌العاده احساس نشود، اما دیوید کیج همیشه از لحاظ گرافیک، عنوانی بسیار قوی ارائه کرده است. Detroit هم از این قاعده مستثنا نیست. بافت‌ها در بهترین کیفیت خود قرار دارند. شهر دیترویت که در آینده نزدیک تصویر می‌گردد، چه در داخل ساختمان‌ها و چه خود شهر طراحی مناسبی داشته و کوچک‌ترین نقصی در آن پیدا نخواهید کرد. حال و هوای شهر زنده، پویا و واقع‌گرایانه بوده و گشت و گذار در آن تجربه‌ای عالی به شمار می‌رود.
قسمت عالی گرافیک که باید به طور جداگانه به آن پرداخت، طراحی شخصیت‌های بازی است. مثل همیشه دیوید کیج با استفاده از تکنولوژی موشن کپچر با هنرمندی هر چه تمام‌تر احساسات مختلف ازجمله خشم، ترس، نگرانی و استرس، خوشحالی و شادی را در چهره و حرکات اجزای صورت و همچنین حرکات بدن شخصیت‌ها به خوبی نمایش داده است. تا به امروز کمتر عنوانی بوده که در آن حرف زدن شخصیت‌ها، با حرکات لب و دهن آن‌ها تا این اندازه سینک و هماهنگ بوده باشد. در مواقع حساس می‌توان با زدن کلید L1 بر روی سوژه‌های مورد نظر زوم کرد و آن‌ها را از نزدیک زیر نظر گرفت که این امر به زیبایی هر چه تمام‌تر صورت خواهد پذیرفت. مأموریت‌های بازی، نوشته‌های مهم و نکاتی که کشف خواهند شد، همگی در همان محیط بازی به زیبایی هر چه تمام‌تر به نمایش گذاشته می‌شوند که این امر ریتم بازی را بسیار سریع‌تر کرده و تحولی بسیار مثبت به شمار می‌رود. بازی بسیار روان و تقریباً بدون افت فریم اجرا خواهد شد ( به غیر از دو صحنه خیلی شلوغ در طول بازی افت فریمی مشاهده نکردم).. درمجموع گرافیک بازی به سنت بازی‌های گذشته کیج (با فلسفه همه چیز را در بهترین حالت خود بساز) بیش از انتظاری که از آن می‌رود، خوب است و جزو نقاط قوت آن به حساب می‌آید. صداگذاری بازی کاملاً مناسب بوده و در انتقال احساسات و عواطف بسیار موفق ظاهر شده است. البته همان‌گونه که پیش‌تر بیان شد، سینک بودن حرکات دهان و لب‌ها با صداگذاری نیز در موفق بودن این بخش نقش اساسی داشته است. درمجموع می‌توان موسیقی و صداگذاری بازی را خوب ارزیابی کرد و به آن‌ها نمره قبولی داد. دیالوگ‌های بازی اغلب ساده و قابل فهم‌اند. زیرنویس بازی را می‌توان در سایزهای مختلف مشاهده کرد که این امکان می‌تواند برای خوانندگان آن‌ها بسیار مفید باشد.
طرفداران بازی‌های دیوید کیج، قدر ساخته‌های او را می‌دانند و کاملاً می‌دانند عناوین او چه ارزش والایی در صنعت بازی‌های ویدئویی دارند، اما اگر طرفدار او نیستید و تاکنون فرصت تجربه بازی‌ها و شناخت او را نداشته‌اید، به هیچ وجه فریب نمرات پایین بعضی سایت‌ها و متای بازی را نخورید. کافی است بازی را آغاز کرده و دل به آن بسپارید. بازی باعث خواهد شد فراموش کنید، چه کسی هستید. اسم و شهرت و شغل وزندگی‌تان را با کمک بازی فراموش خواهید کرد. شما دیگر Kara، Connor و Markus هستید. با Detroit فرصت خواهید داشت جای اندرویدها فکر کنید و حتی حس کنید. شرایطی را تجربه خواهید کرد که احتمالاً غیر از شما بازی‌بازان دیترویت، هیچ کسی فرصت نخواهد داشت در زندگی‌اش تجربه کند. تصمیماتی خواهید گرفت که دائماً به باورها و عقاید خودتان تلنگر خواهند زد. با بازی کردن Detroit : Become Human از ترکیب عالی نماها و قاب‌های بازی، گرافیک فوق‌العاده شخصیت‌ها و حرکات صورتشان، محتوای عمیق و فلسفی بازی، موسیقی جذاب و روح‌نواز آن لذت خواهید برد. بازی همانند فیلم بسیار پر محتوی و استخوان‌داری است، که به جای ۲ ساعت چند روز شما را سرگرم خواهد کرد و همچنین این امکان را خواهید داشت تا در فیلم، خودتان جای بازیگران ایفای نقش کرده و یا از آن بالاتر خود خودتان در فیلم حضور داشته باشید. امکانی که می‌تواند هر هنردوست و زیباپسندی را عاشق خود کند. Detroit : Become Human آن قدر در دل داستان خود مفاهیم عمیق و ظریف و قابل‌تأمل دارد و آن قدر احساسات شما را درگیر خواهد نمود، که ضعف‌های گیم‌پلی و بالانس نبودن برخی چالش‌های بازی باعث نخواهند شد، آن را یک بازی فوق‌العاده در نظر نگیریم. در صورت تمایل می توانید این بازی را از فروشگاه سافت اسپات تهیه نمایید.
منبع: گیمفا
تریلر
کاور بازی
سیستم مورد نیاز
| Recommended |
Minimum |
System Requirements |
| Windows 10 (64 bit) | OS | |
| Intel Core i5-6600 @ 3.3 GHz or AMD Ryzen 3 1300 X @ 3.4 GHz | Intel Core i5-2300 @ 2.8 GHz or AMD Ryzen 3 1200 @ 3.1GHz or AMD FX-8350 @ 4.2GHz | CPU |
| 12 GB RAM | 8 GB RAM | Memory |
| Nvidia GeForce GTX 1060 or AMD Radeon RX 580 with 4GB VRAM minimum (Support of Vulkan 1.1 required) | Nvidia GeForce GTX 780 or AMD HD 7950 with 3GB VRAM minimum (Support of Vulkan 1.1 required) | Graphics |
| 55 GB available space | Storage | |
راهنمای نصب
1) دقت داشته باشید که آنتی ویروس شما به طور کامل غیرفعال باشد.
2) فایل های فشرده دیتای نصب بازی را با اجرای پارت اول از دیسک اول یا راست کلیک بر روی آن و انتخاب گزینه Extract files توسط نرم افزار WinRar اکسترکت کنید
3) در مسیر اکسترکت شده با اجرای فایل setup به نصب بازی بپردازید.
تذکر1: در هنگام نصب، دقت داشته باشید که تیک گزینه های اضافی را بردارید. گزینه های اضافی “Update DirectX” و نسخه های مختلف C++ بازی می باشند. دقت کنید که توصیه می شود به صورت جداگانه تمامی نسخه های 32بیتی و 64بیتی پیش نیاز Microsoft Visual C++ از 2005 الی 2015 را بر روی سیستم خود نصب کنید تا مشکلی نداشته باشید. ضمنا نرم افزارهای امنیتی و آنتی ویروس را در هنگام نصب خاموش و غیرفعال کنید.
تذکر2: در صورتی که میزان حافظه رم سیستم شما 8 گیگابایت و کمتر از آن است حتما در پنجره ابتدایی نصب، گزینه مربوط به محدودکننده رم به 2 گیگابایت را فعال کنید، تا عملیات نصب به صورت پایدار باشد.
تذکر3: در هنگام نصب اگر با خطای Stop Working و به صورت خاص ISDone.dll مواجه شدید دقت کنید که این خطا برای نصب بازی های با ستاپ حجیم و سنگین بر روی سیستم های با سخت افزار پایین (پردازنده کمتر از 4 هسته و فرکانس پایین آن و یا میزان رم پایین تر از 8 گیگ) و یا مربوط به مشکلی در ویندوز می باشد و ارتباطی با این بازی ندارد. یکی از راههای برطرف کردن خطای ISDone.dll افزایش virtual memory می باشد. برای اطلاعات بیشتر عبارت (خطای ISDone) در اینترنت جستجو شود.
ویژگی های نسخه فشرده FitGirl:
- بر اساس نسخه رسمی CODEX با نام Detroit Become Human-CODEX فشرده سازی شده است.
- دو آپدیت بازی Update v20200805-CODEX و Update v20200805-CODEX بر روی این نسخه اعمال شده است.
- ورژن بازی شما معادل با بیلدآیدی استیم BuildID 7662975 برای تاریخ ۱۷م نوامبر ۲۰۲۱ است (آخرین آپدیت بازی).
- فایل های انتخابی Bonus Videos و Credits Video در دیتای محصول موجود است.
- زبان های غیر از انگلیسی از بازی حذف شده است. هیچ چیزی تبدیل یا انکود نشده است. همه چیز بر اساس MD5 رسمی دیتای بازی است.
- حجم بازی از ۵۳٫۲گیگابایت به حداقل ۲۲٫۱گیگابایت کاسته شده است.
- مدت زمان نصب باتوجه به سیستم شما بین ۱۵ الی 30 دقیقه و بیشتر خواهد بود.
- فضای مورد نیاز پس از نصب کامل بازی حداکثر ۵۸٫۸گیگابایت (در صورت نصب تمامی زبان ها) است.
بخشها :
| تعداد دیسک | |
| فرمت DVD-5 | 7 دیسک به همراه 2 کاور رنگی |
| شناسنامه | |
| عنوان | Detroit: Become Human |
| ژانر |
|
| سازنده |
|
| ناشر |
|
| تاریخ انتشار |
|
| آخرین آپدیت موجود |
|
| نسخه | FitGirl |
| تاریخ افزوده شدن به فروشگاه | 29 خرداد 1399 |
| تاریخ بروزرسانی محصول | 20 مهر 1401 |
محصولات مرتبط
لطفا قبل از ارسال نظر موارد زیر را در نظر داشته باشید:
- نظرات شما بعد از تایید مدیریت منتشر خواهد شد.
- دیدگاهتان فقط مربوط به این محصول و یا مشکلات و پیشنهادات مربوط به این محصول باشد.
- نظراتی شامل زمان ارسال، هزینه ارسال، کد پیگیری و .. را فقط از طریق صفحه تماس با ما بیان کنید.
- نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد و در اختیار کسی نیز قرار داده نخواهد شد.
- از ایمیل معتبر استفاده کنید تا در صورت نیاز به پاسخگویی بیشتر از طریق ایمیل مکاتبه شود.